Ένα κείμενο γραμμένο από ένα μαθητή της Γ Λυκείου το 1993
" Τέλη Ιουλίου.. Βραδιάζει στην πόλη βραδιάζει και στην σκέψη την δική μου. Έχει περάσει σχεδόν μια εβδομάδα από την κρίσιμη εκείνη μέρα , εκείνη που για πολλούς θα καθόριζε το μέλλον μιας μεγάλης μερίδας της σημερινής νεολαίας. Ο αγώνας ενός χρόνου συνοψίζεται στο μαγικό χαρτάκι που τοιχοκολλείται σε ένα άψυχο τζάμι όπου δεκάδες παιδιά αγωνιούν μπροστά του. Ένας χρόνος εξισώνεται με 12 ώρες, προσπάθειες μιας ζωής καλούνται να καταρρεύσουν μπροστά στο συμφέρον και στο άγχος της σύγχρονης παιδείας. Είναι τα νέα μαθηματικά που έχουν επιβληθεί στα νεαρά άτομα που αρχίζουν τον αγώνα τους για μια θέση στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Και να τώρα μετά από μια εβδομάδα γεμάτος αγωνία για την συνέχεια, οργή για το παρελθόν και απαισιοδοξία για το μέλλον να περιμένω τους καρπούς της άδικης στιγμής.
Το πραγματικό νόημα στην ζωή δεν βρίσκεται μέσα σε ένα τύπο μαθηματικών σε ένα κείμενο αρχαίων σε μια αγωνιώδη προσπάθεια για επιτυχία για καταξίωση ανάμεσα στους πολλούς. Είναι δύσκολο να το συλλάβει κανείς να ζήσει μαζί του να δει τι καλό έρχεται μετά από μια αποτυχία. Άλλωστε μια επικείμενη αποτυχία δεν φέρνει το τέλος του κόσμου. Εδώ ταιριάζει η φράση χάθηκε η μάχη δεν χάθηκε ο πόλεμος .. Πόσο δύσκολο είναι κανείς να το πει πραγματικά !! Άραγε γιατί η φράση λέγεται πάντα από άτομα που έχουν κατορθώσει αυτό που οι άλλοι δεν έχουν κατορθώσει να κάνουν. Το τίμημα της επιτυχίας είναι μεγάλο αλλά πιο μεγάλο είναι και πιο σπουδαίο είναι να μάθει κανείς να χάνει. Έτσι θα μπορέσει να δει το κόσμο πιο αισιόδοξα, να διακρίνει φως μέσα στο σκοτάδι της απαισιοδοξίας. θα εκτιμήσει τα πιο απλά πράγματα στην ζωή. Η βαθμοθηρία η επιτυχία στις εξετάσεις δεν είναι το παν ίσως είναι το μέσο με το οποίο θα μπει σε ένα άλλο κύκλο ατόμων και γνώσεων. ο ίδιος όμως δεν θα αλλάξει σε αντίθεση με τον άνθρωπο που έστω ακόμα και αν έχει αποτύχει θα έχει μάθει να αγαπά να αγαπιέται, να ζει ειρηνικά με τον εαυτό του και με τους άλλους ώστε είναι αδύνατον να θεωρείται από κανέναν αποτυχημένος στην ζωή του έστω και αν κάποτε λύγισε μπροστά στα "θέματα" που του έθεσε το σύστημα, όχι επειδή δεν ήταν ικανός αλλά επειδή ακριβώς είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Γιατί τι αξίζει να είσαι γνώστης των πάντων αν δεν μπορείς να δεχτείς την ανθρώπινη φύση σου στην οποία συγκαταλέγονται ταπεινοφροσύνη και οι αποτυχίες.
Τότε μόνο έχεις κατορθώσει να κάνεις κάτι, τότε μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος ξέροντας ότι έχεις κάτι στην ψυχή και στο μυαλό που κάποιοι επιτυχημένοι δεν έχουν θέληση αγάπη και δύναμη. Αφοσίωση για την ζωή όχι μόνο την δική σου αλλά και την ζωή των άλλων που εν καιρώ "μαθητικής μάχης" οφείλεις να τους βλέπεις σαν εχθρούς και όχι σαν φίλους. Και έπειτα από όλα αυτά αναρωτιέσαι άραγε αξίζει αυτός ο αγώνας πάνω στα θρανία για
μια θέση επαγγελματική όταν στην ψυχή σου δεν έχει θέση ούτε ακόμα το πιο αθώο συναίσθημα όπως η αγάπη και η φιλία; "
Μπορεί το κείμενο να μετράει 15 χρόνια ζωής αλλά ακόμα σε πολλά σημεία του εκφράζει τους ίδιους φόβους και ανησυχίες και για τα σημερινά παιδιά.. asteroid28.
