" Κάτω από την λάμπα"

Είναι κάτι στιγμές που τα πάντα μοιάζουν ασήμαντα και είσαι εντελώς μόνος σου εσύ οι δικές σου δυνάμεις το μυαλό σου μόνο που μπορεί να παίζει παιχνίδια να θυμάται να πλάθει εικόνες μέχρι που όλα γίνοται πολύ θολά και μετά από λίγο απλά τίποτα κενό..

Η χρονική στιγμή κάτω από τις λάμπες του χειρουργίου όπου όλα αποκτούν άλλη διάσταση  με ξαφνικά τα χέρια και τα πόδια δεμένα και το μόνο ελεύθερο το μυαλό να ταξιδεύει..  Υπάρχει πάντα ο  φόβος και μια μικρή ανησυχία  για το αν θα τα καταφέρεις και πόσο εύθραστα και "δανεικά" είναι όλα τα πράγματα γύρω μας , το ταξίδι της ζωής που μας προσφέρεται απλόχερα θα πρέπει να το ζήσουμε και όχι απλά να το παρατηρούμε.

Δυστυχώς όλο το τελευταίο χρόνο οι υποχρέωσεις της δουλειάς ήταν τέτοιες που δε επέτρεπαν να ταξιδέψω όπως θα ήθελα, μετά όμως από την εμπειρία μου κάτω από δυο τεράστιες λάμπες χειρουργίου, οι προτεραιότητες πρέπει να αλλάξουν, το χαμόγελο και  η διάθεση για δημιουργία πρέπει ξανά να χαρακτηρίσει το ταξίδι μου, καμία υποχρέωση και δουλειά δεν θα πρέπει να είναι ανασταλτικός παράγοντας για το δικό μας ταξίδι αυτό που πραγματικά θα μας φέρει ένα βήμα πιο κοντά στην ευτυχία. .

Μικρές πολύτιμες στιγμές που όταν αθροίζονται και κοντά σου είναι οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που σε συντροφεύουν στο ταξίδι σου είναι αυτές που σε κάνουν να νοιώθεις ζωντανός και ευτυχισμένος , έτοιμος να κυνήγησεις νέα όνειρα και εμπειρίες να συνεχίζεις να ταξιδεύεις στην ίδια την ζωή..

Λίγο πριν το φάρμακο της αναισθησίας κάνει καλά την δουλειά του, με όμορφες και θετικές σκέψεις έκλεισα τα μάτια μου με μια πολύτιμη τρυφερή εικόνα σαν τελευταία σκέψη να με γεμίζει συνεχώς δύναμη, έτοιμος να αντιμετωπίσω τα πάντα..

"Τσιγγουνιές.... "

Πηγή φωτ:https://www.pemptousia.gr

Βαρέθηκα τους σφιχτούς ανθρώπους, εκείνους που λογαριάζουν το προσωπικό τους συμφέρον πάνω από όλα και δεν διστάζουν να θυσιάσουν πολύτιμες στιγμές που έζησαν. Δυστυχώς όσο τα χρόνια περνάνε διαπιστώνω ότι άνθρωποι που είναι σφιχτοί στην τσέπη συνήθως είναι σφιχτοί και στα συναισθήματα, δεν εκδηλώνονται είναι πιο επιφυλακτικοί δεν μοιράζονται με αποτέλεσμα να μην ζουν ευτυχισμένα ή τουλάχιστον με την δική μου οπτική χάνουν ότι πολυτιμότερο μπορούν να βιώσουν για χατήρι του προσωπικού τους κέρδους... Δεν είναι λίγες οι φορές που καλόπιστα επένδυσα σε ανθρώπους που με κάποιο τρόπο έβαλαν το δικό τους προσωπικό όφελος πάνω από οποιαδήποτε μορφή σχέσης με αποτέλεσμα να χαθούν στην πορεία της ζωής.  Από παιδί ακόμα έχω νιώσει αυτό το συναίσθημα της απογοήτευσης όταν ο άλλος απλά σε προσπερνάει για το δικό του "καλό" και κάθε φορά που νιώθω αυτό το συναίσθημα με πιάνει ένας κόμπος στο λαιμό μια αμφισβήτηση για το αν αξίζει να επενδύεις σε ανθρώπους σε συναισθήματα ή να βλέπεις τα πράγματα πιο κυνικά.. Όσο και να το προσπάθησα να το κάνω πάντα κάτι με κρατάει και με επαναφέρει σε εκείνη την ρομαντική σκέψη ότι αξίζει να αφήνεσαι να νιώθεις να μιλάς να μοιράζεσαι χωρίς δεύτερη σκέψη για το τι θα κερδίσεις μόνο και μόνο απλά για να ζήσεις.. Τις τελευταίες μέρες το συναίσθημα της ίδιας απογοήτευσης έχει κάνει δειλά την εμφάνιση του θέλω να πιστεύω ότι αυτή την φορά δεν θα είναι όπως στο παρελθόν, δεν θα έχω κάνει τόσο λάθος...