Το δυαράκι.."

Ήταν σχεδόν πριν από πέντε χρόνια όταν πέρναγα το κατώφλι του σπιτιού σαν απλός επισκέπτης και καθόμουν στην πολυθρόνα δίπλα στο πιάνο ,

 απέναντι από την βιβλιοθήκη χαζεύοντας τους τίτλους από τα βιβλία και νοιώθοντας κατά ένα πολύ περίεργο τρόπο πολύ ζεστά και οικεία.. Δεν μου περνούσε όμως από το μυαλό ότι από εκείνη την επίσκεψη και μετά η ζωή μου θα άλλαζε ρότα και ότι το αυτό το σπίτι θα γινόταν σπίτι μου.. Αμέτρητες ευτυχισμένες μικρές στιγμές σε τόσα λίγα τετραγωνικά, αγκαλιές φιλιά,  πολλά γέλια, γαβγίσματα,  ελάχιστες εντάσεις, ένας ωκεανός από συναισθήματα να δένει κάθε σπιθαμή του χώρου με τον χρόνο.. Δεν μου αρέσουν οι αλλαγές, πότε δεν μου άρεσαν έτσι και τώρα κοιτάζοντας καθισμένος στην ίδια πολυθρόνα την βιβλιοθήκη άδεια πια από βιβλία έτοιμη να μεταφερθεί στο νέο σπίτι η διάθεση είναι μελαγχολική.. Από την άλλη όμως υπάρχει και ο ενθουσιασμός για το καινούργιο σπίτι που περιμένει με την σειρά του να γίνει σπίτι μας να δεθεί με τα συναισθήματα και τα όνειρα μας..  Άλλωστε" σπίτι μας " είναι εκεί που ο χώρος ενώνεται με αυτά που νιώθουμε και τότε τα πάντα αποκτούν  άλλο νόημα..